Pim van de Overkant en Ivon

Het begin

Perry kwam op een avond gezellig ‘een bakkie’ bij ons doen. We wisten eigenlijk al waarvoor hij kwam. Ik (Ivon) wilde wel, maar Pim was nog niet overtuigd. Na een avond babbelen over wat we moesten doen en wat het ons ging kosten (we hebben nu eenmaal een gezin, dus die vraag was niet onbelangrijk) is Perry gegaan, Pim al twijfelend achtergelaten. Omdat ik graag wilde, hebben we twee dagen later gezegd dat we het gingen doen. Toen kwam het moeilijkste: de mond dichthouden tegen iedereen, zelfs onze ouders en kinderen. Afspraken werden gemaakt om naar Venray te gaan voor een prinsensteek. Er moesten bovendien onderscheidingen worden uitgezocht. En natuurlijk een scepter. Ik ben met Josephien op pad gegaan om jurken te kopen. Verder hadden we nog geen prinsennaam en stond er nog geen proclamatie op papier. Al met al een heel gedoe om alles (tussen de schooltijden door) voor elkaar te krijgen. De zenuwen werden er niet minder door!

Foto’s

Verder…

Voor we het wisten was het moment van de presentatie aangebroken. We liepen de hele avond al door de zaal. Pim had nog geholpen met loten verkopen en ik was aan het fotograferen. Vrienden van mijn ouders waren op bezoek en hebben een halfuur voor de onthulling verteld wat er ging gebeuren. Die vrienden hadden we een paar weken van tevoren al ingelicht. Onze kinderen kregen ’s avonds tijdens het eten het grote nieuws te horen. Ze mochten met hun tante vlak voor de onthulling naar de zaal. Ongeveer tien minuten voor het grote moment ben ik naar achteren gegaan en in vijf minuten was ik omgekleed. Pim deed alsof hij een telefoontje kreeg en liep al bellend naar buiten om via een andere ingang weer naar binnen te glippen. We waren erg nerveus toen we plaatsnamen in de kist. In die periode hadden we net de tekenfilm Madagascar gezien. De pinguins daarin hadden een bepaalde uitspraak: ‘Smile and wave, smilde and wave’. In de kist kregen we een sms van Bill (onze oudste) met daarin ‘Smile and wave!’ We hebben dus door de zenuwen heen zitten lachen. Op dat moment stuurden we ook een sms, die we van tevoren al opgesteld hadden, naar broers, zussen en vrienden. De kist werd naar binnen gereden en een paar keer rondgedraaid. Toen hij eenmaal open ging en we eruit konden stappen, viel er een hoop spanning van onze schouders. Het feest kon beginnen!

Tijdens onze regeerperiode maakten we van alles mee. Zoals het bakken van een taart. Dit was erg gezellig met alle verenigingen onder elkaar. In het tweede jaar hadden wij onze trouwdag en toen hebben we bij Adrie Milder een bruidstaart besteld, zodat we alle verenigingen konden trakteren. Super! En dan het scepterfeest…Pim wilde per se de eerste prins zijn bij wie het niet zou lukken om de scepter af te pakken. Zoiets moet je natuuurlijk niet te hard roepen, want dan wordt er natuurlijk veel meer moeite gedaan om ermee vandoor te gaan. Dat is in het eerste jaar onze voorganger, Walter Folker, gelukt. Gevolg: een extra rondje of een feestje. Aangezien wij wel van een feestje houden werd het dat laatste. We hebben er een thema-avond van gemaakt, omdat we wisten dat iedereen wel van een verkleedparij hield. Het sceperfeest werd een artiestenfeest: André Hazes was er, net als de Star Sisters, Tina Turner, de Bleus Brothers en Vader Abraham met zijn smurfen. Pim was verkleed als Prince (toepasselijk vonden wij) en ik ging als Suger Lee Hooper.

Het was echt tranen met tuiten huilen toen we afscheid moesten nemen. Helemaal toen onze vrienden van carnavalsvereniging De Waskniepers (Gendt) binnen kwamen als verrassing. President Manuela heeft ons toen gezegd dat wij eigenlijk hun prinsenpaar waren geweest die afgelopen twee jaar. Hoe trots kun je zijn! De Waskniepers hadden op veel tranen gerekend, want ze namen een grote boerenzakdoek mee. Ook het oude prinsenpaar uit Bemmel, Prins Frank de Gekokte en Prinses Cora, kwamen naar ons afscheid, evenals het prinselijk paar uit Doornenburg met hun Raad van Elf. Op ons verzoek werd Kleine Vogel van de Sjonnies als afscheidslied gespeeld. Op twee minibikes, die de Raad van Elf voor ons gemaakt hadden, werder we weggereden. Een afscheid en carnaval om nooit meer te vergeten!